Van tevoren had ik het allemaal bedacht. Schilderen, lezen en schrijven. En de afgelopen weken zat mijn notitie 'braindump' helemaal vol. Maar er kwam niet zoveel online of uit mijn handen. Gelukkig had ik mezelf niets opgelegd en heb ik genoeg inspiratie opgedaan, dus dat komt dan allemaal wel. Eigenlijk was ik 'druk met nada', dat was wat ik elke dag tegen mezelf zei. Want nee, komende jaren neem ik niet weer onbetaald verlof en nee, komende jaren ga ik niet weer zolang weg zonder of weg van de (klein)kinderen en nee, komende jaren heb ik niet weer een break van werk. Dus dan maar maximaal (proberen te) genieten van het niks doen. Of juist van de dingen die spontaan komen (redelijk spontaan, voor zover mogelijk voor iemand met ASS), maar we hebben leuke ontmoetingen gehad met vrienden en bekenden. Dat vriendin Jose en ik elkaar aankeken en zeiden 'dit is toch wel heel erg fijn : samen eten, wat drankjes, slenteren, terrasjes pakken' De komende week is alweer de laatste week. Dus ik ben nog even heel erg druk met nada.

Grappig dat als je in hetzelfde land bent met mensen die je graag wilt zien, opeens alles dichtbij is. Zo denk ik al een tijd na om naar familie te reizen naar Zeeland (autorit van 5 uur vanaf ons huis in NL) In Spanje leek Sevilla heel dichtbij (autorit van 7 uur, exclusief de stops) Gelukkig keek ik nog even wat een ticket kostte. Ik wreef nog even in mijn ogen maar het stond er echt.... 15 euro pp. Waren we resident geweest dan hadden we nog 70 % korting gekregen. Daar hoefden we niet lang meer over te twijfelen. De tickets waren zo geboekt. Ik was even vergeten dat ik nogal bang ben om te vliegen, dus spontaan hoofdpijn. Niet geheel spontaan want als ik er over nadenk was het juist logisch. Ondanks alle dingen die mij beperken blijkt dat enthousiasme nog altijd meer overheerst. En blij toe want het was een erg leuke trip. Niet alleen is Sevilla heel erg mooi, maar we konden zo ook weer even tijd doorbrengen met familie en kennismaken met de nieuwste telg van de familie. We hebben afgesproken snel weer te komen maar dan langer. Tijd van verblijf plus twee dagen ont-stressen voor mij :)

Mañana mañana... alsof het zo makkelijk is. Na bijna een week lukt het dan toch om in een bepaalde ruststand te komen. Alle werkapps en mail zijn verwijderd, maar de drukte zit er nog in. Langzaam aan trekt alles weg en het verbaast me dat stress blijkbaar in je lichaam kan gaan vast zitten. In de afgelopen week ontdooi ik en heb ik mijn eerste twee lessen in de Spaanse taal gehad. Privelessen van een hele leuke vrouw, ze heet Patricia. Ik weet waar de locatie is maar ik was er nog nooit geweest. Mijn 'lesgebouw' is in de haven en mijn 'lokaal' is het terras (zie foto). Ik moet beide keren even wachten omdat ik te vroeg ben, dus ik zit even alleen aan een tafel en heb een koffie besteld. Ik bedenk me dat dit toch wel heel bijzonder is om te doen. Er zit een hele organisatie (thuis) achter om het allemaal mogelijk te maken en ik voel me niet alleen heel erg blij en ontspannen, maar ook heel erg dankbaar. Oftewel 'gratitud' : nog wel vertaald met google translate. Als ik naar huis ga, heb ik in ieder geval geleerd hoe belangrijk het is om op je spelling te letten. Een tide vergeten of één letter verkeerd, maakt al een wereld van verschil. Zo als bij het woord 'ano' en 'año' of 'pollo' en 'polla'. Het verschil mogen jullie zelf even opzoeken met google translate.

Daar is ze. Onze buuf. Ze is aan het vegen bij haar voordeur en lacht als ze ons ziet. 'Hola !' En ik zeg 'Hola' terug. Ze maakte in de zomer met iedereen een praatje, dus ik was in de veronderstelling dat ze ook Engels sprak. Maar als ik begin te praten, geeft ze als reactie 'bien, bien.' Ik twijfel of ze denkt dat ik vraag hoe het met haar gaat of dat ze aan mij vraagt hoe het met mij gaat. Dus ik zeg maar 'bien' terug. En we lachen wat. Wat zij niet weet is dat ik haar  binnen deze 10 seconden heb gekozen als oefenmaatje. Volgende week beginnen mijn Spaanse lessen, dus dan zal ze er aan moeten geloven. Maar voor nu heeft ze nog even vrij. En ik ook. 

Maanden leef ik er al naar toe en vandaag is het zover. De laatste werkdag. Het is dat ik weet dat ik weer terug kom, maar qua opruimen lijkt het niet zo. Je collega's zijn net als je schoonfamilie, deze heb je niet zelf voor het uitkiezen. En het is altijd maar afwachten hoe het uitpakt. Gelukkig ervaar ik het op beide vlakken als een warm bad. Ondanks dat er aan beide kanten altijd wel een zeurtante en een vervelende oom aanwezig is. Sommige collega's moest ik gisteren al groeten maar vandaag is het dan voor het echt. Alsof ik echt nooit weer kom. Wat heel fijn is dat iedereen heel lief is en knuffels geeft. Ook al hou ik niet van knuffels, maar ik laat het maar gebeuren. Zelfs een kadootje : een sportzweetband en een nekwaaier. Beide gaan mee en doe ik alvast op in het vliegtuig. Voor nu gaat de (werk)laptop uit, werkapps worden verwijderd, overdracht gedaan. Werk kan afgesloten worden.

Het lijkt wel of het een afscheid categorie para siempre is. De kasten en lades op het werk zijn helemaal opgeruimd. Alle mails zijn beantwoord, de overdacht is gedaan. Nog twee werkdagen om kleine lopende zaken af te ronden en mijn afwezigheidsassistente aan te zetten. Ik wil proberen om met een ontspannen gevoel het vliegtuig in te stappen. Proberen is daarbij het sleutelwoord. Er zijn nog een aantal mensen die nog willen afspreken maar er is gewoonweg geen tijd meer. En bovendien is het een siesta y fiesta voor een paar weken, ik ben weer terug voordat je het weet. Of voordat ik het weet. Gisteravond was ik én moe én ik had honger, wat geen goede combi is. Dus chagrijnig. En 's nachts ben ik veel wakker en bedenk ik wat ik allemaal niet moet vergeten. Een beetje druk dus. Daarom het besluit om maar even de boel te laten voor wat het is en te genieten van het weekend. Want je moet je tenslotte wel alvast een beetje aanpassen aan de Spaanse manier van leven. Dus wat vandaag niet komt, komt mañana. Even tranquilos ! 

Over precies twee weken zal ik voor het eerst wakker worden op de Cumbre del Sol. Het is een mooi vooruitzicht, maar het zijn nog een drukke twee weken voordat we vertrekken. Ik werk nog 1.5 week voordat ik mijn (werk)laptop sluit en dan voor een kleine twee maanden een break ga houden. Ik heb er zo ontzettend veel zin in, maar zie er wel tegen op om de kinderen te missen en onze nieuwste aanwinst Pequena Guapa. Maar...word ook zo blij als ik bedenk dat ze 'later' langs komen in Spanje en dat we 's avonds buiten zitten en iedereen nog even in het zwembad plonst. Maar goed, eerst even wat dichterbij de tijd. De mini sabbatical. De voorbereiding zijn in volle gang, onze kinderen moeten we goed achterlaten, huisbewaking regelen, werk overdacht etc,  maar ook lekker bezig zijn met wat ik in Spanje ga doen. De lijstjes worden steeds korter en mijn enthousiasme elke dag groter.